Si Yuko at Mamasang (The Fall of Bataan 3)

 Ang Pagbabalik ni Yuko sa Japan (The final episode)

Actually noong isang taon pa sanang pabalik ng Japan si Yuko, iyon nga lamang ay naantala ito dahil sa pagkakasakit ng kanyang lola Belen. Mabuti na lang at naka-recover si lola Belen at muling naglapit ang kanyang ina at lola. Ngunit sa hindi inaasahan ay pinuntahan siya dito sa Pilipinas ng nakababatang kapatid ng yumao niyang ama na si Itchigo. May dala siyang masamang balita, malubha daw ang kanyang lolo na si Hiro. Wala siyang nagawa kundi sumama sa kanyang uncle pabalik ng Japan.

Sa isang hospital sa Osaka ay nadatnan niya ang kanyang lolo Hiro na nakahiga at may oxygen pang nakalagay sa kanyang ilong. Hirap siya sa paghinga at mahinang-mahina na siya. Tila baga’y oras na lang ang binibilang upang mabuhay pa.

Lumapit siya sa tabi ng kanyang lolo Hiro, yumuko siya at kanyang binati. ” Ohayo gozaimasu (Goodmorning). Hajimemashite (how do you do)?”

Tumingin lang sa kanya ang matanda at ngumiti ng bahagya. “ Byoki desu ( May sakit ako ) Muzukashii (at labis na nahihirapan). Kumosta ka rin,” mahina ang boses at pautal-utal pa ang matanda.

Ngumiti si Yuko at buong pagmamahal na hinaplos ang kamay ng kanyang mabait na lolo Hiro. ” Mabuti po. Gomen nasai (I am sorry). Hindi ko inaasahan na magkakasakit kayo. ”

Umiling lang ang kanyang lolo. “Ohisashiburi desu ne (It’s been a long time)? Magsasampong taon ka pa lang nang umalis ka sa amin. Kawii (pretty cute), napakaganda mo at isa ka na palang ganap na dalaga.”

“Arigatou gozaimasu,” buong pagpapakumbabang nagpasalamat siya.

Alam ni Yuko na labis na nasaktan ang kanyang lolo at lola, na siyang nag-alaga sa kanya magmula nang mamatay sa aksidente ang kanyang papa, nang pansamantalang pinapunta siya sa Pilipinas upang makapiling ang kanyang ina at alagaan siya. Tiniis na nga lang nila na mawalay siya alang-ala sa kanyang kapakanan. At ngayon na bumalik siya uli, ito na ba ang huli nilang pagkikitang maglolo.

“Mijime na seikatsu (miserable ang buhay ko).”

Umiling lang si Yuko sa kanyang narinig sa lolo.

“Gusto ko nang mamatay Yuko, Dandan toshiyori ni narimasu (matanda na ako at wala nang silbi). Sa mga nagdaang taon ay binabagabag ako ng aking konsensiya. May dapat kang malaman tungkol sa akin.”

“Dohshita no (ano bang nangyari? Hindi ko kayo maintindihan”

“Alam kong maligaya na akong mamatay. Nagpakita siya sa aking panaginip, pinatatawad niya ako sa krimeng nagawa ko sa kanya. Alam din niyang labag sa aking kalooban ang aking ginawa dahil napagutosan lang ako ng aming pinuno.”

“Ha, ano yon?” Lalong nahiwagaan si Yuko sa narinig sa lolo.

“Ako’y isang kasapi ng Japanese Imperial Army na lumusob sa Pilipinas. Nang dumating ang mga Amerikano ay umatras kami patungo sa mga liblib na pook. Lahat ng mga taong aming nakita sa daan ay pinapapatay ng aming pinuno. Kabilang na doon ang isang dalagita na napag-utosan lang na bumili ng gamot para sa may sakit niyang kapatid. Ginahasa siya ng aming pinuno. Labag man sa aking kalooban ay hindi ko siya nagawang iligtas. Ang masakit ako pa ang nautosan upang barilin siya. Pero bago ko gawin iyon ay humingi muna ako ng tawad sa kanya. Umiiyak siya, dugoan, at binaril ko siya dahil hindi ko na ring makayanang tignan ang kanyang kalagayan”

Humagolgol nang pag-iyak ang matandang may sakit. Naiyak na rin si Yuko dahil alam niya kung sino ang biktima, ang kapatid ng kanyang lola Belen na si Vicenta.

Muling hinawakan ni lolo Hiro ang kanyang kamay. “Kamukha mo siya, kamag-anak mo siya. Patawarin mo ako.”

“Hai, wakarimasu (Opo, naiintindihan ko kayo).

“Kitekurete arigatou (salamat sa pagpunta mo rito). Sayonara (paalam).”

Iyon lang at nalagotan na ng hininga si lolo Hiro.

Mga ilan pang taon na namalagi sa Japan si Yuko upang mag-aral. Ngunit sa pagkakataong ito ay palapag na ang Japan Airlines na kanyang sinakyan sa kanyang pagbabalik. Kursong Pisika (BS Physics) ang tinapos niya sa Japan. Gusto niyang maging teacher upang ibahagi ang kanyang nalalaman sa mga Pilipinong magaaral.

Niyakap siya ni Insang (Mamasang) ng napakahigpit paglabas niya sa airport. Kapwa luhaan ngunit may ngiti ang bawat isa sa puso, hindi na muli silang magkakahiwalay na mag-ina.

The End